Ben Benim, “Issız Adam” Olabilme İhtimalimi Sevdim

Efendim bugünlerde “Issız Adam” filmiyle birlikte; “duygusal” geyikler sardı bizim delikanlı camiasını. Çevremdeki en hoyrat, en hovarda elemanlar bile kızları terketmeye korkar oldu. Kıza uyuz olsa, hayatı zindan olsa bile; bakıyorsun iki gün önce en iyi, en anlayışlı kızları terkedip kendini maceradan maceraya salan yurdumun kılabır kişisi bile; donmuş kalmış. Bırakamıyor kızı. “Yahu Abuziddin. Nedir hoca? Ne çekiyorsun bu derdi?” diye sorduğunda; “Abicim izlemedin mi ‘Issız Kişi’ filmini. Adam bak nasıl pişman oluyordu babuş. Bu devirde sevgili terketmek kolay değil kanka. Akıllı olacaksın.” cevabını almak, artık normalleşti, çoluğa çocuğa karıştı güzel blog okuyucusu.

Halbuki; sevda dediğin biraz da “ıssız adam” olabilme cesareti gösterebildiğin zaman sevda değil midir? Aşk, sevgi falan filan biraz da kaybettikten sonra anlaşılmaz mı? Bu hadise biraz da eşek gibi özlemek, özlemene rağmen geri dönmemek, kalbine yükleyip bütün özlemleri biraz da acı çekebilmek değil midir yurdumun duygusal blog okuyucusu?

Bu yazı biraz duygusal kaçtı, blogumuzun estetiğini bozdu farkındayım. Ama film izleyip, oturup ağlamaya meraklı bir milletiz. Her yanımız Köle Izaura doluyken, saatlerce oturup ağlamak için tek kanallı televizyonun düğmesine basıp Köle Izaura izleyen bir neslin evlatlarıyız. Her yanımız “Issız Adam” dolmuş, kendimizi kaybedip kendimiz “Issız Adam” olmuşuz, “Issız Adam” ola ola kimi sevdiğimizi şaşırmışız, terketmenin, terkedilmenin bin bir türlüsünü yaşamışız ama oturup “Issız Adam” izleyip ağlayabiliyoruz hala. Helal olsun, ne diyeyim. Yalnız ben de bu yazıda sosyal mesaj vere vere, öyle bir duygusal ambians yarattım ki; siz bu yazıyı okurken oturup ADSL modeminiz ağlamazsa adam değilim.